<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://draft.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d13908603\x26blogName\x3dcoloquialmente+hablando\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://coloquialmentehablando.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3des_ES\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://coloquialmentehablando.blogspot.com/\x26vt\x3d8850754969552848853', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

About

"Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium. Nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit, sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt."

No llevo armas.

Una noche de un junio pasado andaba yo robándole dos horas a la noche cuando se me escapó un grito desgarrador. Intente abrazarme a modo de consuelo, posicionándome a mi favor por si a mí misma me quedaba alguna duda. Pasó.
Ayer noche, que no quise robar horas, me sobresaltó un toquetear de puerta. Y yo que me levanto y abro la puerta dispuesta a increpar a aquel que osa llamar a altas horas -aunque bajas en número- de la madrugada. Y allí estaba él.
Era mi grito. Mostró resistencia ante mi invitación a pasar pues serio y cabizbajo se mantuvo; e interminables minutos pasaron en los que ni me miró ni palabra dirigió. Con disgusto manifiesto al fin pasó y aceptó una taza de té rojo calentito pues me dijo que le hacía falta calor -luego, entre risas, me argumentó que no se refería a un té hirviendo en verano entrante, sino a algo que le quitara la mala sangre de alma desgarrada que le acompañaba, reimos-.
Me relató sus aventuras y como, por impulso y por no saber caminar, se iba chocando con paredes no esquivadoras, con puertas, con árboles no agitadores... se iba chocando. Y de cómo nunca entenderá por qué le lancé con tanta furia, si él sólo era escape alegre. Nos reimos.
Ahora intento enseñarle a andar y a tranquilizarse y moderarse pues no sabe parar de gritar. Resulta tan gracioso ver como se choca con todo, como se cae cada dos pasos pero me está volviendo loca con su grito agudo tembloroso lineal...

You can leave your response or bookmark this post to del.icio.us by using the links below.
Comment | Bookmark | Go to end
  • Blogger Msc says so:
    22 mayo, 2006 09:07  

    Pues paciencia, ha nacido grito y cambiar cuesta, pero se puede. top

  • Blogger Donaire says so:
    22 mayo, 2006 14:27  

    Yo he visto gritos que nacían como lamentos y acababan en guapísimos arquitectos con bíceps de hormigón y mirada dulce, que sonríen cada vez que alguien les sopla al oído.
    Y a la inversa, he visto nacer susurros de amor que con el tiempo han ennegrecido y trabajan de sepultureros en Majadahonda y que sólo beben Bitter sin alcohol y chirrían los dientes cuando duermen.
    Por eso he aprendido que las voces nunca se deben ahogar. Que cuando toman vida propia sólo son dueñas del destino. top

  • Blogger Isthar says so:
    22 mayo, 2006 16:01  

    Creo que no hay otra forma de hacerle aprender que ir poco a poco y que vaya levatnádose cada vez que se caiga.

    Si es que pobrecito, menudo susto se debió llevar cuando lo lanzaste ;) top

  • Blogger Dr. Espinosa says so:
    22 mayo, 2006 21:01  

    Que grito más simpatico tiene usted, a mí se me escapó uno, de susto eso sí, y volvió siete años después mientras dormía. Aquella noche sufrí mi primer ataque al corazón, cuando se lo expliqué al doctor nadie me creía.
    Volvió meses depués con la intención de hacer la misma jugarreta, pero le pillé in fraganti (tiró un vaso) y pude agarrarle por la solapa y meterle en un tarjeta de esas de cumpleaños, solo cuando la abrimos suena, y como comprenderá no la abrimos nunca. top

  • Blogger Fer says so:
    22 mayo, 2006 22:58  

    Tengo la solución justa para Ud. mi estimada Sinmás: presentele a su grito un tal Don Grito Munch, es noruego, creo, el mentado... Igual nace una hermosa relación entre ambos...

    Pero espere, que me acabo de acordar que al parecer anda medio ausente de su querida Oslo... Bah, olvídelo mi estimada, que ya ni sé lo que digo... top

  • Blogger Euphorbia says so:
    22 mayo, 2006 23:14  

    Pues que suerte tienes Sinmás, yo lanzo gritos al aire durante el día esperando que regresen de noche a mis sueños y no hay manera. Mi peor pesadilla, que se repite de forma intermitente, empieza cuando alguien me persigue y yo, para librarme del perseguidor, debo gritar. Pero mi garganta es incapaz de soltar sonido alguno, con lo cual despierto sobresaltada, eso sí, antes de que me atrapen, que para eso soy muy lista.

    Un beso y saluda de mi parte a tu nuevo y torpe amigo gritito.

    Gemma top

  • Blogger Larha says so:
    22 mayo, 2006 23:25  

    Misskronyc ¿paciencia? no sé lo que es eso :)

    Adon-aire yo le dejé libre, pero es que ha vuelto y ahora no sé qué hacer con él. Habría quedado bien tu comentario al final del texto. Me ha gustado. Tengo suerte.

    Isthar ni te lo imaginas. Salió como grito que lleva el diablo Xd.

    Sr. Dr. Espinosa ¡qué no la abren nunca!, no es posible. Advierto que su sueño es en exceso vengativo, volverá cada siete años. ¿Y si lanza otro -femenino, son más agudos si cabe- para el lado contrario al anterior, en la buena espera de que se crucen, se miren, se reconozca y se quieran?.

    Gibreel, que sí, que me parece buena idea. Además el mío es muy estiloso, si no cuadra el amor entre el femenino anterior, probamos con Munch. De acuerdo. top

  • Blogger Larha says so:
    22 mayo, 2006 23:27  

    Gemma también sé de algunas persecuciones antológicas, y claro, también despierto antes de que me alcance. Prueba a lanzarlo justo cuando te despiertes, ese, ese irá tan asustado que ha de ser cómico verle a la vuelta de regreso aún gritando de puro pánico. Pobre -ando cruel hoy-. top

  • Blogger Chilanga Catastrófica says so:
    23 mayo, 2006 04:07  

    Mi estimada Sin Más, ojalá hubiera yo leido tu caso antes. Justo este fin de semana, me fui al bosque a soltar unos cuántos gritos (algunos apagados, otros desesperados por salir, me parece que había uno de dolor y otro definitivamente desgarrador) Al llegar a la casa casi muero de un infarto, cuando al abrir la puerta me recibieron en coro (de solo acordarme, el corazón salta de nuevo). Salud(os)!! top

  • Blogger Rolando Escaró says so:
    23 mayo, 2006 18:15  

    pues a tenerle paciencia, no sea que crezca incontrolable top

  • Blogger cieloazzul says so:
    23 mayo, 2006 20:17  

    a ese grito lo que le hace falta son dos sacudidas completas...la autoregulación es urgente, vamos que mientras sea grito agudo y lineal tiene cura, el problema viene cuando pasa a ser gemido...
    y entonces... ni quiero imaginarme...:o
    besos gritones, con final de ondulatorio;)
    por si acaso querida amiga:) top

  • Anonymous Anónimo says so:
    24 mayo, 2006 11:17  

    Creo que todos tus post merecen ser tenidos en cuenta para la realización de un libro. Espero que algún editor se digne... top

  • Blogger Larha says so:
    24 mayo, 2006 15:31  

    Castastrofismo ay cuando vienen en coro hay que pedirles que te griten a tí directamente para que te lancen, o eso creo :)

    Digler creo que le mimo demasiado.

    Cieloazzul, ya lo tengo todo controlado, sólo le dejo gritar a intervalos de diez minutos cada hora. Tengo unos tapones de oidos que me van perfectos con los pendientes :-)

    Diego me sobrevaloras en exceso, pero gracias, eres muy muy muy muy amable. top

  • Anonymous Anónimo says so:
    24 mayo, 2006 18:00  

    Preséntele a la Sta Oreja izquierda y al Sr Oído derecho, a ver que tal se llevan top

  • Blogger cieloazzul says so:
    24 mayo, 2006 20:39  

    mu bien querida amiga, dejarlo ser para que ese grito no crezca con traumillas y fijaciones...
    puedes aprovechar para enseñarle a emitir algunas consignas, comenzar por las vocales, hasta ir formando pequeñas frasecillas...
    de modo tal que después, sirva de traductor para sordos:)
    y me lo alquilas:)
    muchos besos..de a grititos..:) top

  • Blogger Larha says so:
    28 mayo, 2006 01:18  

    Nostak creo que ya se odian, aunque nunca se sabe como terminan estas cosas.

    Cieloazzul ni pensar quiero en oirle este gritar pero con frases largas, calla, calla :) Mejor le hago un lacito y te lo regalo.
    Un beso grande. top