<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d13908603\x26blogName\x3dcoloquialmente+hablando\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://coloquialmentehablando.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3des_ES\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://coloquialmentehablando.blogspot.com/\x26vt\x3d8850754969552848853', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

About

"Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium. Nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit, sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt."

domingo, octubre 07, 2007 |

El cuento del avestruz Marcos.

Érase una vez que se era un avestruz cuyo nombre era Marcos. Era éste de hermoso plumaje, largas y torneadas piernas y de unos ojos tan grandes e inmensos que le hacían ser el avestruz con los ojos más grandes e inmensos que jamás existió. A pesar de ello no eran sus ojos lo más notorio de Marcos pues contaba éste con un cuello tan cortito que casi juntábanse cabeza y cuerpo.

Un día que quejoso correteaba Marcos por las verdes praderas, tanto que sus lamentos podían oírse así en las Antípodas como en Teruel, encontrose con doña Urraca, y así habláronse:

- Dime sonoro Avestruz ¿por qué demonios lanzas tan terribles lamentos que no dejaronme dormir?.
- Ayyyyy, Ayyyyy…..-para en seco y desconcertado dice- ¿no será usted Doña Urraca o a mí me lo parece?.
- Parécete bien.
- Y dígame qué hace aquí, en mitad de mi pradera, y… qué hace en este tiempo.
- Si he de ser franca tan extraño es para mí como para ti, imagino, gritón avestruz, que la que esto escribe ahora va y me rescata, pero pronto acaba… la historia, pues sueño, creo que ella tiene, y ahora dime a qué vienen esos lamentos, pues si lastimado estás yo cura doy, pero si es por divertimento estos alaridos prometo… –gesticula con manos y rostro- alargar tu cuellos hasta que ni sostenerlo puedas.
- Ay pues gran favor me haría señora doña, pues mire que en difícil tesitura me hallo, triste acongojado afligido angustiado… gritón como antes me vio.
- Acorte ave, acorte… que la cabeza me estalla con tanta parrafada, diga…
- Digo, señora, que, y remontándome lo menos posible, los de mi especie asustones somos, solución dieron mis antepasados escondiendo la cabeza en la tierra, no ver es no temer. Continuaría yo la tradición sino fuera por mi problema, que si bien no me afea, si me limita en mi temor. Mire usted, doña señora, yo que me asusto, y al esconder cabeza he de agacharme tanto tanto tanto que dejo mis lindas posaderas blandiéndose pudorosas.
- ¿Y…? –díjole ella con acto atroz de ahogarle cuello.
- Pues señora que cuando agáchome temeroso soy poseido de forma posesiva.. ¿usted me entiende?.. poseido, posaderas….
- Ya, ya….
- Y esa es mi tesitura, agáchome y escondo cabeza si miedo tengo y me expongo a una posesión cuando menos posesiva o guardo posaderas y muero de un ataque a este corazón, si me pinchas no ves que sangro, ser o no ser poseido, con cien cañones…
- Ay que te arranco el cuello y zanjo problema si sigues hablando.
- Pues deme solución o esta que escribe no pone fin al escribir. Dígame ¿qué hago?.
- Déjame pensar –y por la pradera paseó y a él avestruz volvió- jodido en ambos casos te hallas, tanto si escondes cabeza pelona como si no, pues en un caso poseído eres y en el otro de miedo mueres, pues por qué no esconder tus lindas posaderas en el primer agujero que encuentres cuando sientas miedo y con tus plumas tus ojos tapar.

El avestruz asintió y de alegría se emocionó. Y así, ambos dos se dieron la mano/pluma en señal de despedida deseando no volver a encontrarse.